Gewoon Vlees/ Overige

Gewoon vlees? #1: Of ik vlees eet?

Wie mij op Instagram volgt, weet dat ik verwikkeld ben ik een soort zoektocht. Een zoektocht naar de vraag of ik wel of geen vlees moet/kan/wil eten. Op het moment is die vraag niet alleen in mijn hoofd, maar ook in de media een dingetje, zeg maar gerust, een ding. Een issue. Een maatschappelijk probleem. Elke dag je mes in een stuk vlees zetten lijkt opeens niet meer zo vanzelfsprekend. Ongeveer een jaar geleden ging ik dus voor mezelf op zoek naar het antwoord op de vraag: ‘Gewoon vlees eten?’. Nu, een jaar verder ben ik er nog steeds niet uit, maar van mijn zoektocht heb ik wel veel geleerd en aangezien ik op Instagram merkt dat ik niet de enige was met deze vraag, heb ik besloten mijn zoektocht met jullie te delen in een reeks blogartikelen. 

Mijn zoektocht

Laten we beginnen met een flinke disclaimer. Deze zoektocht is MIJN projectje. Ik ga dus niet zeggen wat jij wel of niet moet doen, want als ik zélf niet eens weet wat ik moet doen, hoe kan ik jou daarin dan adviseren. Ik hoor dingen in de media, ik lees dingen in boeken en ik leer dingen op school. Al die puzzelstukjes samen bepalen mijn oordeel over vlees. Of dit dan De Waarheid is, dat betwijfel ik. Die ligt op het gebied van vlees eten volgens mij zo enorm complex dat ik me afvraag of we die überhaupt ooit gaan vinden. Misschien niet, maar alleen de zoektocht naar het antwoord vind ik al enorm interessant. Voordat ik begon aan mijn opleiding Food Innovation heb ik filosofie gestudeerd aan Tilburg University (ik heb mijn bachelor ook gewoon afgemaakt, maar ik zag mezelf nog niet de hele dag filosoferen, dus besloot een tweede studie te gaan doen). Tijdens de studie filosofie leerde ik vooral heel veel vragen stellen. Als er aan het begin van het college één vraag centraal stond, dan eindigde het college met nog tien extra vragen waar je aan het begin van het college nog helemaal niet over nagedacht had. En zo zit mijn zoektocht naar ‘Gewoon Vlees’ denk ik ook in elkaar. Na het lezen van een hoop boeken en artikelen heb ik geen antwoorden, maar ik heb wel een beter inzicht gekregen in het probleem en de complexiteit daarvan. Dus, mocht je benieuwd zijn naar MIJN zoektocht, lees dan vooral mee de komende tijd. Mocht je willen dat ik je vertel wat je moet eten, tja, dan verwijs ik je toch door naar het Voedingscentrum, want zij kunnen je dat veel beter vertellen.

Food Fotografie

Kippen in kooitjes

In deze eerste blogpost wil ik jullie eigenlijk even vertellen waar ik vandaan kom, wat mijn achtergrond is. Ik ben opgegroeid op een boerderij in the middle of nowhere. Om de situatie even te schetsten, de buren woonden 800 meter verderop, we hadden geen lantaarnpalen, geen telefoonbereik, voor de supermarkt moest je toch echt een kilometer of zes rijden, net zoals voor de school of bushalte. Nou daar, midden in the middle of nowhere hadden wij een boerderij met 105.000 kippen in legbatterijen. We hadden legkippen, dus die kippen waren een half jaar bij ons op de boerderij, legden een half jaar lang elke dag een ei en eindigden dan als soepkip. Ik denk dat ik tot mijn vijftiende op de boerderij gewoond heb. Achteraf krijg ik vaak de vraag ‘of ik dat dan niet zielig vond’. Maar nee, dat vond ik niet zielig. Dat was toch normaal? Wij hadden kippen in kooitjes, de buren hadden varkens in hokken en de andere buren hadden koeien in een stal die af en toe naar buiten mochten. Ik groeide midden in die wereld op. Dan is dat niet vreemd, raar of zielig. Dan is dat de normaalste zaak van de wereld én dan is dat het inkomen van je ouders.

Een beetje minder

Toen ik op mijn 19e op kamers ging wonen in Tilburg, ging ik minder vlees eten. Achteraf zou je kunnen zeggen dat ik ‘flexitariër’ werd, maar toen had ik nog geen idee dat dat zo heette. Ik vond het op een of andere manier niet echt nodig om elke dag vlees te eten. Gaandeweg hoorde ik ook steeds meer geluiden dat vlees slecht zou zijn voor het milieu, dus ik vond het wel prima om een paar keer per week mijn stukje vlees in te ruilen voor een vega alternatief (die toen overigens echt nog niet zo goed waren als nu). De boerderij hadden we inmiddels ook niet meer, dus ik kwam iets verder af te staan van de hele ‘dieren in hokjes situatie’.

En toen werd ik vegetariër

Mijn hoofdmotivatie om minder vlees te eten was altijd het milieu. Ik denk dat we er niet meer omheen kunnen dat onze huidige vleesconsumptie enorm schadelijk is voor het milieu. Maar goed, dat betekent volgens mij niet dat je helemaal geen vlees meer kan eten. Gewoon zo nu en dan een klein beetje moet kunnen toch? Vanuit milieu-oogpunt misschien wel, maar dierenrechten activisten zullen het niet met me eens zijn. Dierenwelzijn technisch moeten we misschien maar gewoon helemaal stoppen met vlees eten. Tja, en nu wordt het verhaal een beetje gevoelig – niet boos worden mensen – maar als ik heel eerlijk ben heeft dat dierenwelzijnsargument mij nooit zo geraakt. Ik heb altijd gezegd dat ik daar een beetje immuun voor ben geworden door mijn jeugd op de boerderij. Ik vind het heel lastig om een kip, varken of koe in de stal ‘zielig’ te vinden. Terwijl ik dat mega hypocriet van mezelf vind, want als je ons hondje Daisy haar hele leven in een hokje had gezet, dan was ik de eerste geweest die haar daaruit bevrijd zou hebben. Goed, dat dierenwelzijnsdingetje, daar wordt nog aan gewerkt… want een beetje krom is het wel.

Toch werd ik in september vegetariër na het lezen van het boek ‘Eating Animals’ van Jonathan Safran Foer. In dit boek legt Foer uit hoe de (Amerikaanse) vleesindustrie in elkaar zit. Het boek is overgoten met een aantal mooie Amerikaanse retorische trucjes, staat vol voorbeelden van misstanden in de Amerikaanse vleesindustrie en laat enigszins de persoonlijke voorkeur van de auteur doorschemeren, maar ondanks dat zette het boek me wel aan het denken. Na het lezen van het boek klonk het idee van vlees eten opeens een stuk minder aantrekkelijk, dus ik werd vegetariër. Niet omdat ik geloof dat vlees eten per se verkeerd is, maar wel omdat ik geloof dat de manier waarop dit nu gebeurt fout is. Ik ga daar nu niet te veel over uitwijken, maar dat komt zeker nog aan bod.

En toen zette ik toch weer een hap in een hamburger

Ik was dus bijna een jaar vegetariër. Bijna, want twee weken geleden zette ik toch weer een hap in een stuk vlees. Een brioche bun met homemade mortadella van Pig&Rye om precies te zijn. De laatste tijd heb ik meerdere onderzoeken gelezen over het milieu aspect van al dan niet vlees eten. Op dit moment wordt er in Wageningen veel onderzoek gedaan naar circulaire landbouw. Over een aantal jaar moeten we 9, misschien wel 10 miljard mensen voeden. Dat kan alleen als we ons voedselproductiestysteem mega efficiënt gaan inrichten. Doorgaan zoals we nu bezig zijn, dat gaat hem in ieder geval niet worden, want dan hebben we aan één aardbol niet genoeg. Maar allemaal vegetariër of vegan worden is volgens deze onderzoekers ook niet het antwoord. Dieren zijn namelijk enorm goed in staat voor de mens nutteloze restproducten om te zetten in hoogwaardige eiwitten. Daarnaast is niet elk landoppervlak geschikt om gewassen op te verbouwen, terwijl daar wel dieren gehouden zouden kunnen worden. Volgens de Wageningse onderzoeker Hannah van Zanten hebben we met een volledig plantaardig dieet een kwart meer landoppervlak nodig dan wanneer we allemaal een klein beetje vlees zouden eten. (Hier lees je er meer over) Het was dit argument, gecombineerd met het feit dat ik een beetje opstandig werd van dat etiketje ‘vegetariër’ dat ik opeens kreeg en mijn liefde voor hamburgers, dat ik weer vlees at. Inmiddels zijn we twee weken verder heb buiten die brioche bun met mortadella nog geen vlees gegeten. En dat is prima zo.

Gewoon Vlees eten

Dit was ‘m: de brioche bol met mortadella van Pig&Rye, mijn eerste hap vlees in bijna een jaar.

Maar wat ben ik nu dan?

Maar wat ben ik nu dan? De naam ‘flexitariër’ ligt misschien het meeste voor de hand, maar dat impliceert dat je enkele dagen per week geen vlees eet. Ik eet eigenlijk nog steeds geen vlees met hier en daar een uitzondering. Ben ik dan misschien toch een ‘vegetariër’ die zo nu en dan even valsspeelt? Daar ben ik overigens niet de enige in. Luc, de eigenaar van Pig&Rye vertelde me dat er veel vegetariërs naar zijn zaak komen om vlees te eten. Voor hen is het een soort cheatmeal. Ach, misschien moet ik er gewoon geen stickertje op plakken. Ik ben tenslotte ‘Gewoon Hanne’.

 

Zo. Dat was mijn eerste blogpost over ‘Gewoon Vlees’. Ik ben heel benieuwd wat jullie positie is in de hele vlees-situatie. En als je het niet met me eens bent, dan hoor ik het ook graag. Als er al een manier is om dit enorm complexe vraagstuk op te lossen, dan kan dat alleen door er met elkaar over te praten – praten zónder doodsbedreigingen, woede-uitbarstingen en andere ongezellige toestanden.

You Might Also Like

No Comments

Leave a Reply